در دین کنفوسیوس هرگز یک نظام روحانی (کشیشی) جداگانه وجود نداشته است. لیکن بعضی از امور مشخص روحانی را مقامات عادی دولتی انجام می‌دادند. مأمورین محلی تعظیم ملی کنفوسیوس را زیرنظر داشتند، در حالی که مقامات بالاتر پرستش طبیعت را تداوم‌می‌بخشیدند. مراسم پرستش رسمی مطلق جهان، خدای عرش و یا آسمان، را حاکم متعالی چین یعنی شخص امپراتور به نیابت از طرف ملت انجام می‌داد. این مراسم به احتمال زیاد، پرسابقه ترین تشریفات مذهبی در سراسر جهان بوده است. مراسم مزبور هر ساله پس از شب تحویل زمستان در بیست و دوم دسامبر، همراه با پذیرایی کامل با گاو نر کباب شده و غذاهای مختلف دیگر، البسه ابریشمی و مشروبات، به همراه موسیقی، چراغانی، راهپیمایی، و با شرکت تعدادی از مدعوین برجسته انجام می‌شد. این مراسم در اطراف و داخل محراب مدور و عظیم آسمانی، که در سه طبقه از مرمر سفید در جنوب شهر پکن بنا شده و بزرگ ترین محراب تاریخ جهان است، برگزار‌می‌شد. نیایشی که امپراتور چین در سال 1539 میلادی در این مراسم بر زبان جاری کرده شامل مطالب زیر است: «آن یگانه‌ی بزرگ و متعالی، احسان و درود خود را به سوی زمین نازل می‌فرماید. به عنوان یک کوزه گر، آیا همه‌ی موجودات زنده را تو خلق کرده ای؟ وقتی ما به بزرگداشت نام بزرگ «او» می‌پردازیم، چه حد و میزانی در این مورد می‌تواند وجود داشته است! او آسمان های رفیع را برای همیشه به حرکت درآورده و زمین جامد را شکل داده است. حکومت او ابدی است. همه‌ی نقاط دوردست عالم در جستجوی اویند. تمام افراد بشر، و هر چیزی که روی زمین است، با نام بزرگ وی شادمان هستند». پس از برکناری سلسله مانچو، امپراتور دیگری بر تخت سلطنت باستانی چین باقی نبود تا این آیین نیایش سالیانه را انجام دهد. اما اولین رییس جمهور حکومت جمهوری جدی خلق چین، یوآن شی کای، به رغم این که شکل سیاسی حکومت به کلی عوض شده بود، به اجرای این مراسم ادامه داد. لیکن، آیین مذهبی به تدریج ملغی شده است. محراب زیبا و تاریخی آسمانی نیز کم کم به دست فراموشی سپرده شده و به خرابی می‌گراید، چیزی که در مورد معابد متعدد کنفوسیوسی مصداق دارد. پرستش زمین نیز یکی دیگر از مظاهر پرستش طبیعت، اما در مرتبه ای نازل تر است. این مراسم در زمان تحویل فصل تابستان توسط مقامات رسمی حکومتی در محراب زمین که در ضلع شمالی پکن قرار گرفته و به طور نمادین به شکل مربع ساخته شده و دورتادور آن را آب فراگرفته است، انجام می‌شد.
نمایش خورشید نیز همه ساله در میانه‌ی فصل بهار در دروازه شرقی پایتخت و پرستش ماه نیز در میانه‌ی پاییز و در دروازه‌ی غربی پکن برگزار می‌شد. بدین ترتیب، در چهار ربع سال و در چهار جهت اصلی پایتخت، آیین های دینی مرتبی به صورت رسمی توسط مقامات بالای دولتی برگزار می‌شد که جزو وظایف حکومتی مربوط به آن‌ها بود. اما همه‌ی این تشریفات متعلق به مذهب حکومتی کنفوسیوس در سال های اخیر به تدریج فراموش و ملغی شده اند.
;