مرکز پژوهش ادیان جهان

یک فرد کامل جاینی، زاهد، ریاضت کش، متواضع، غیرمهاجم بوده و کینه جو نیست. « قانون برجسته جاینی‌ها را، همان گونه، که هست، از من فراگیر... تقلب و فریب، حرص و آز، خشم و غرور.... آدم عاقل باید ازهمه‌ی این امور کناره گیری کند... کفش، چتر، بازی نرد، کار برای دیگری، کمک به یکدیگر... آدم عاقل باید از همه‌ی این‌ها اجتناب کند. اگر او را بزنند، نباید عصبانی بشود؛ اگر به او دشنام دهند، نباید احساساتی بشود؛ با یک فکر آرام و متین باید همه را تحمل کند و زیاد سر و صدا راه نیندازد». «یک فرد راهب، حتی اگر مورد ضرب و شتم قرار بگیرد، نباید عصبانی شود؛ و نباید با فکر گناه هم مشغول شود. با دانستن این که صبر و تحمل بالاترین خوبیهاست، فرد راهب باید درباره‌ی قانون [شریعت] بیندیشد. باید از دوست داشتن، و همچنین از دشمنی و تنفر پرهیز کند، زیرا این هر دو از صور وابستگی هستند. «راهبی که همه را دوست دارد، حتی کسانی که او را دوست ندارند، خود را از گناه و تنفر خلاص کرده است». «با پیروزی بر عشق، تنفر و اعتقادات غلط، زنجیرهای "کارما "را قطع خواهد کرد». «با تعلیم دانش حقیقی، با اجتناب از جهل و اوهام، و با نابودی محبت و تنفر، انسان به رهایی غایی خواهد رسید». در دین جاینی بالاترین فضیلت‌ها عبارت است از ریاضت درویشانه و آزار ندادن جانداران دیگر[1] «او باید تنها، با غذایی که مجاز است، سرگردان باشد... باید به دنبال درخواست غذا به این و آن سو برود. مرد خردمند نباید اهمیت بدهد که صدقه‌می‌گیرد یا خیر». «آب شستشوی ظرف غذا، مخمر جو، اماج سرد و ترش، آبی که در آن جو را شسته اند: این غذاها و نوشیدنی های نفرت انگیز را باید خوار بشمرد، باید به در فقیرترین خانه‌ها برای دریافت صدقه مراجعه کند. در آن صورت یک راهب واقعی است». «جوهر حکمت این است که هیچ چیز را نکشید".