مرکز پژوهش ادیان جهان

دین هندویی کاهنان: دین برهماناها[12] (سالهای 1000 تا 800 پیش از میلاد مسیح)

اولین جنگ بزرگ هندوها، به هنگام تهاجم اولیه به سرزمین هند، با نیایش­ها و قربانیهای شخصی فراوانی همراه بود. این جریان قربانی کردن، به یک صورت ظاهری مورد تأکید قرار داشت. تفسیر خاصی که از توفیقات اولیه نظامی و مذهبی به عمل می­آمد به سخت­تر شدن آشکار دین منجر شد. دین ساده ودایی در این دوره از تاریخ دین هندویی به صورت یک نظام سلطة سخت، آداب چشمگیر دینی، هدایای گوناگون مادی و حتی قربانی حیوانات توأم با خون و خونریزی درآمد، که البته به­طور کامل تحت کنترل روحانیون برهمن بود.

از آنجایی که انجام این قربانی به­دست روحانیونی که برای این کار به­خدمت گرفته شده بودند مهمترین عمل عبادی این دین قلمداد می­شد، خدایان قدیمی وداها کم­کم بی­اهمیت­تر شدند. بعدها اعلام شد که آن خدایان فناپذیر بوده و اکنون از طریق آیین قربانی، به درجة فناناپذیری و خلود رسیده­اند (کتب مقدس شرق، جلد 43، صص 7ـ 356). در حقیقت، راهبهای برهمن که مراسم و آداب قربانی کردن را می­دانستند، به مرتبه­ای برابر با درجة خدایان ارتقا یافتند. در هیچ کتاب مقدس دیگر دنیا این ادعا یافت نمی­شود که نجات و رستگاری یک فرد بستگی به پرداخت وجوه مقرر به روحانیون مأمور اجرای مراسم [قربانی] دارد، ادعایی که در آثار مربوط به راهبان دین هندویی مکتوب شده است.

به هرحال، دین خاصی که در برهماناها به وجود آمد نوعی تقدس­گرایی[13] بود. این تفکر خاص، در خلال 2700 سالی که از عمر دین هندویی می­گذرد جایگاه دایمی خود را حفظ کرده است. بنابر تعالیم برهماناها، نجات و رستگاری عمدتاً از طریق قربانی کردن به دست روحانیون برهمن کسب می­شود.