معرفی دین هندو

دین هندویی، که شاید متعلق به 1500 سال پیش از میلاد مسیح باشد، قدیمی­ترین دین متشکل زندة جهان است. همچنین دین هندویی یکی از پرطرفدارترین ادیان جهان محسوب می­شود. دین هندویی، جز در مواردی که هندوها خود به سرزمینهای دیگر مهاجرت کرده­اند، عمدتاً در سرزمین هند محصور بوده است.

در میان ادیان جهان، دین هندویی از نظر اعتقاد به نظام طبقاتی ـ اجتماعی کاست[1] دینی منحصر به­فرد است. در جامعة هند از نظر تاریخی چهار کاست یا طبقه وجود دارد که افراد متعلق به هر یک از آنها باید شغل موروثی پدران خود را داشته و از ازدواج با افراد طبقة دیگر، و یا حتی خوردن غذا سرمیز آنها، خودداری کنند. این طبقات، به­ترتیب اهمیت، عبارت­اند از: برهمن­ها، که طبقة روحانیون و علمای دینی­اند؛ کشاتریاها[2]، که طبقه حکام و جنگجویان­اند؛ وایشیه­ها[3]، که طبقة کشاورزان و صنعتگران­اند؛ و در آخر شودراها[4] که طبقة پایین جامعة هند هستند. جریان تقسیم طبقات به همین صورت ادامه پیدا کرده به­طوری که امروزه بیشتر از پنجاه و هشت طبقه فرعی که هریک متجاوز از یک میلیون پیرو دارند در جامعه هند وجود دارد. در نظام هندویی روی­هم­رفته متجاوز از دو هزار طبقه جزء یا زیر طبقه گوناگون وجود دارد.

اعتقاد الهی اصلی دین هندویی به یک وجود الهی به نام برهماست که حضور مطلق دارد. با این وجود، این وحدت در چهار کتاب وداها[5]و در برهمانها[6]، که در زمرة قدیمی­ترین کتب مقدس دین هندویی هستند دیده نمی­شوند، هرچند که اشارات واضحی مبتنی بر تمایلی در این زمینه، به­خصوص در کتاب دهم ریگ ودا[7] و در آتاروا ودا[8] که نسبتاً جدیدتر هستند به چشم می­خورند.

دین هندویی عبارت است از رشد تدریجی و پیچیدة گروهی از افراد بسیار مذهبی با طبایع کاملاً گوناگون. این دین با اعتقاد نظری به یک «روح جهانی» درونی و جهان شمول و به کلی پاک، و نیز از طریق کنترل عملی جامعه به­وسیله نظام طبقاتی کاست، گسترش و تنوع پیدا کرده و در عین حال وحدت خود را نیز حفظ کرده است.

;