مبنای روزها و شبهای مقدس و متبرک را نه در قرآن و بلکه در حدیث نبوی، میتوان پیدا کرد. جشن تولد پیامبر(ص)، در روز هفدهم ماه ربیع الاول[8]، سومین ماه قمری سال، برگزار میشود.
یکی از جشنهایی که بهطور مستقیم در قرآن نیست امّا از قرون وسطی به اینطرف از اهمیت خاصی برخوردار شده مراسم مربوط به «لیلةالبرائة» یا «شب برائت» در پانزدهم شعبان هر سال است، شب ملاحظة قرص کامل ماه در قبل از شروع ماه رمضان. اعتقاد بر این است که در این شب، گناهان شخص بخشیده شده و سرنوشت او برای سال آینده رقم زده می شود. همچنین، یکی از شبهای مهمّ، شب معراج حضرت رسول(ص) در بیست و هفتم ماه رجب (هفتمین ماه قمری) است.
در بین شیعیان، روز هفدهم ذیالحجّه[9]، بهعنوان «غدیرخم» جشن گرفته میشود، روزی که [حضرت] رسول(ص)، در محلّی بهنام غدیر یا گودال خُم، داماد و پسرعموی خویش [حضرت] علی(ع) را وصی و جانشین خویش معرفی نمود. علاوه بر این، در جوامعی شیعی، روز میلاد حضرت علی(ع) و روزهای میلاد و درگذشت سایر امامان دوازدهگانه شیعه، جشن گرفته و یا عزاداری میشود. مهمترین این مراسم، که در سرتاسر عالم تشیّع همواره برگزار میشود، روز دهم ماه محرم، سالروز شهادت [امام] حسین(ع) در کربلاست. در انتها، میلاد تعداد زیادی از اولیا و قدیسین هر منطقه را، که بیشتر جزو آداب و رسوم محلی است، میتوان به این فهرست افزود.
;